Chilli en zout

wandeling naar de farm

vrouwen aan het werk

kruiden zoeken

mais plukken met opa

Zak met mais op het hoofd

busshower

tijd passeren met hout snijden

Terug goed geslapen! We gaan vandaag helpen op de farm maar moeten niet vertrekken als de vrouwen vertrekken. De grootvader zal er met ons naartoe stappen. De youngsters blijven uiteraard in hun stoel zitten. We drinken onze whisky, eten rijst (what else?) en wachten tot de ochtendregen ophoudt. Het varken is nog niet beter deze ochtend. Toch wel tragisch want er zijn een aantal kleine biggetjes die absoluut nog moeten kunnen zogen. We zien ook nog een heel bijzonder tafereel: ze geven ZOUT aan hun buffels en koeien! Thong legt ons uit dat het vee hierdoor elke dag terugkeert naar z'n eigenaar. Ze vinden dit heel lekker en zijn er zelfs een beetje verslaafd aan! Plots zien we een klein mager jongetje op een groot bananenblad in de deuropening van onze hut liggen. De opa staat bij hem en wrijft zijn buik in met kruiden. Hij tilt de jongen op bij zijn schouders en klopt erop. Samen met de vader wiegt hij het kind door de deuropening. Thong legt ons uit dat de opa Sjamaan is. Dit ritueel moet drie dagen na elkaar herhaald worden om de slechte geesten uit het zieke kind te verjagen. Intrigerend. Rond 10u ruilen we onze sandalen in voor de wandelschoenen, trekken onze tropical-proof kleren aan en gaan op pad. In mijn hoofd lag de farm net naast de village. Nee dus. Het is minstens 45 minuten stappen langs heel kleine steile weggetjes die super glad liggen. Ik glijd voortdurend uit. Opa maakt twee wandelstokken voor mij zodat het lijkt alsof ik aan het Nordic Walken ben. De tocht is gevaarlijk, lastig maar opnieuw bijzonder mooi! Het pad gaat langs een steile bergwand met links de afgrond. Gelukkig is het vandaag enkel warm maar geen blakende zon. Het is de bedoeling dat wij corn gaan plukken maar we zien alleen maar rijstvelden. Hier kweken ze enkel droge rijst. Op velden die heel steil zijn. We zien vrouwen onkruid wieden op bergwanden. Heel stiekem ben ik ongepast blij dat er gisteren iemand gestorven was in een nabijgelegen dorp waardoor wij dit niet moesten doen. Wat een zwaar werk! Drie keer tussen planten en oogsten moet heel het veld manueel gewied worden. Uiteraard door de vrouwen. Man man man, respect! Uiteindelijk komen we aan bij het maisveld van ons gastgezin. Thong stelt aan Fé voor om herbs te gaan plukken terwijl wij wat uitrusten. Ze zoeken wilde dille. We leren gember, de planten voor sesamzaadjes, citroengras, koriander en veel andere kruiden herkennen in het wild. We hebben allemaal een grote zak van geweven plastic meegekregen. Het is de bedoeling dat we deze vullen met gele corn die we plukken. We lopen de steile helling op en maken met een draaibeweging de mais los uit de plant. Mijn tempo ligt beduidend lager dan dat van de opa. Als onze zakken allemaal vol zijn en minstens 25 kg wegen kunnen we terug vertrekken. Fé en ik doen zoals de Akka-vrouwen: we dragen de zak met het handvat op ons voorhoofd. Dit lukt aardig. De klim is heel zwaar maar ik glij, door het gewicht van de mais, minder uit. En dan te weten dat de locals dit allemaal doen op hun blote voeten of slippers. Kletsnat maar heel voldaan komen we terug aan in het dorp. We leggen onze mais in het huis. De opa zal ze voor ons koken. Mais hebben ze maar een korte periode in het jaar. Voor hen is het een soort snack waarvan ze één voor één de graantjes (of hoe zeg je dat?) afplukken en in hun mond steken. Iedereen houdt er zich mee bezig. Ik moet zeggen dat het heel lekker is! Zoeter dan bij ons. Als lunch is er de gebruikelijk basis van rijst en chili en whisky maar deze keer hebben ze ook sojabonen geplet. Lekker! Ook de omelette met Fé haar geplukte kruiden smaakt voortreffelijk. In de voormiddag hadden we gezien hoe de opa een mandje aan het vlechten was van bamboe. De Akka zijn ook anamisten. Ze brengen kleine offermandjes naar hun veld om aan de geesten van de voorvaderen te vragen om hen te beschermen en de oogst te laten slagen. In deze mandjes leggen ze bloemen maar ook de longen van een kip. Deze nemen ze van in het dorp mee naar het veld waar ze ze slachten en pluimen. Die avond eten we dus kip. Fé en ik zien hoe de chief (ja, hijzelf!) de kip die door zijn vrouw was meegebracht van de farm helemaal in stukken snijdt. Niks gaat verloren behalve de beenderen. Hij voegt flink wat verse kruiden en vooral ook veel chilli en zout (hetzelfde van de koeien!) toe en mengt alles in een bananenblad. Echter … die namiddag had de opa een prachtig klein vogeltje (met felle kleuren) gevangen in een net. Het beestje was al halfdood. Hij zat er eerst nog wat mee te spelen en te showen aan ons. Bijzonder zielig v. De normaalste zaak van de wereld voor hen. Terwijl Nico en Thong in de namiddag een dutje doen, zien Fé en ik hoe de chief het vogeltje ook in stukken snijdt en vermengt met … de kip. Vanavond dus géén kip voor mij. Er zijn grenzen aan mijn flexibiliteit. In de namiddag leert Fé van de grootvader hoe ze een bamboemandje kan vlechten. Ze maakt een mooi exemplaar voor zichzelf. De rest van de tijd houdt ze zich bezig met haar zakmes en hout … dankjewel Henk DW. Fé vindt dit heerlijk! Nico en Fé spelen „bollosmitto” met een leeg waterflesje op elkaars hoofd. Algemene hilariteit bij de hangjongeren. Ze komen allemaal kijken maar het is enkel de opa die ook meespeelt. Thong vertelt dat studeren in Laos veel geld kost. Voor zijn kinderen betaalt hij jaarlijks 150 euro per kind om naar school te kunnen gaan. Als je weet dat zijn inkomen 100 euro per maand is en hij hiervan ongeveer de helft aan huur moet afgeven, weet je dat hij het bijzonder moeilijk heeft. Ook hij staat elke morgen vroeg op om nog voor zijn job bij Tiger Trail naar zijn klein stukje land te gaan waar hij groenten kweekt. Hij plukt de groenten die rijp zijn, geeft ze aan zijn vrouw die ze klaarmaakt voor hun gezin. De overschot gaat zij verkopen, zittend langs één van de invalswegen van Luang Prabang. Heel confronterend als je dit allemaal hoort. Ik heb heel veel bewondering voor hem en hoe hij in het leven staat.

Rond 19u worden we geroepen om aan de „tafel” te komen zitten. Er liggen drie gekookte eieren en wat rijst klaar. De opa doet ons alledrie een geweven kleurrijk bandje aan, aait ons op elke schouder en biedt ons de eieren en de rijst aan. Vervolgens moesten we onze vinger in een kopje whisky en een kopje thee doppen en dit op ons hoofd wrijven. Het is een ritueel om ons het allerbeste toe te wensen. Heel erg ontroerend! We eten nog een laatste dinner samen. Is het omdat ik weet dat ik vertrek maar de rijst begint nu toch wat tegen te steken. Misschien teveel details maar door de rijst kan je dus ook niet naar toilet wat na vier dagen wel voor wat ongemakken zorgt. Ik heb het gevoel dat heel mijn spijsverteringsstelsel gevuld is met rijst. Wij hebben voor hen twee boeken meegebracht in Lao en Engels. Vooral het boek met typische kenmerken van diverse landen in de wereld intrigeert hen sterk. Ze zijn blij met het cadeau. Het gaat van hand tot hand. De grootvader heeft nooit leren lezen op school maar autodidact als hij is, slaagt hij er toch in om als een klein kind de lettertjes te verbinden en ietwat hardop te lezen. Krop in de keel (naast al de rijst die er al in zit). Als we gaan slapen zien we de chief met zijn koplamp in zijn bed nog lezen in ons boekje. Smelt.