Laos ... laat los!

Duitse ontwikkelingshulp

zittend in de stoeltjes voor de hut

kegelspel

Ik heb verrassend goed geslapen op de grond. Het was ook niet zo heet in de kamer. ’s Avonds koelt het hier gelukkig wat af. We zitten dan ook in de bergen. Je wordt hier ’s morgens gewekt door allerlei dieren die je tot de orde roepen. Ook de vrouwen zijn al van 4 of 5 uur in de weer: ze maken ontbijt en lunch voor zichzelf zodat ze dit kunnen meenemen naar het veld. Niemand houdt rekening met het feit dat wij nog slapen. Akka (en ook Lao) hebben de gewoonte om luid te spreken. Ja, zelfs luider dan mij! Ik laat het los en draai mij nog eens om als ik de eerste geluiden van de dag hoor. Thong ligt nog te ronken dus wij mogen ook nog wat slapen. Het is ruim 7u als we opstaan en op onze blote voeten naar beneden gaan. Dat doen ze wel: schoenen uit om naar boven te gaan! Bij het ontbijt wacht ons eerst onze whisky! Ik zweer het: op je nuchtere maag is dit wakker worden! Het ontbijt is ongeveer hetzelfde eten als gisterenavond maar we krijgen ook nog gebakken ei met verse kruiden: écht lekker. Je moet gewoon je zin voor basishygiëne op een laag pitje zetten, verstand op nul en genieten van dit eten. Het is donker in huis, overal hangt er rook van het houtvuur. Thong legt ons uit dat dit ook een doel heeft want het houdt het ongedierte weg. Dat klopt wel want nergens zie je kleine beestjes in huis. Toch een voordeel. Er staat er niet veel op ons programma. Normaal zouden we onkruid gaan wieden op de rijstvelden maar er mag niet gewerkt worden vandaag omdat er in een nabijgelegen dorp iemand gestorven is. Blijkbaar verdronken in een kleine rivier toen ze op weg was naar de markt. De Akka hebben als gewoonte dat ze dan een dag niet werken. In de voormiddag zijn de oma en de schoondochter wel uit huis want zij moeten toch naar het veld om eten te zoeken voor de dag. In de namiddag blijven ook zij thuis. Thong vraagt hen om aan ons te leren hoe ze armbandjes weven. Het is een techniek die Fé en ik allebei ooit al eens gedaan hebben: met gekleurde touwtjes knobbeltjes leggen zodat je een vriendschapsbandje bekomt. De schoondochter zet op, toont ons hoe het moet, maakt de lus dan vast aan onze teen en wij kunnen verder werken. De tijd passeert ermee. Veel gebeurt er verder niet. Het is soms saai voor ons maar ook voor hen. Niemand doet iets. Ongelofelijk. Ik verzet me soms eens van binnen naar buiten, wandel eens rond het huis en kijk wat rond. Ik zie posters ophangen aan het chiefhouse waarmee Unicef probeert te informeren over borstvoeding, over vaccinatie, over basishygiëne. Allemaal nobele pogingen maar ik heb niet de indruk dat ze opgepikt worden. Enkel de borstvoeding is wel een duidelijk ingeburgerd iets. Het meisje van bijna 2,5 jaar krijgt nog altijd de borst. Ze eet daarnaast ook rijst maar niet veel meer dan dat. We maken nog een wandeling door het dorp. Een vrouw is met een weefgetouw bezig met het weven van een heel mooi zwart katoenen doek. Dit is een basis voor hun traditionele kledij. Vrouwen lopen hier nog heel traditioneel gekleed in zwarte gewaden die versierd zijn met borduursels in felle kleuren. Ze dragen ook continu een hoog hoofddeksel waardoor hun mooie dikke haren uitvallen en er allemaal kale plekken zijn. Dit zie je normaal niet maar op een avond zag ik de schoondochter heel eventjes haar hoofddeksel herschikken waardoor het me opviel. Zo jammer van dat mooie haar. Rond 13u is het lunchtijd: terug hetzelfde van deze ochtend maar zonder ei en uiteraard opnieuw whisky! In de namiddag gaan we terug in onze stoel zitten (ah ja!). De stoeltjes zijn voor Nico te klein en als hij dan nog eens gaat overhangen, valt hij eruit en plooit het stoeltje. Ok, in het vervolg dan maar op een krukje zitten met zijn lange benen! Na het middagdutje van Thong wandelen we nog eens naar het „speelveld”. Een groepje jongens tussen 6 en 10 jaar zijn met hun tol aan het spelen. Dit is het enige speelgoed wat ik in het dorp gezien heb. Thong vertelt me dat zijn zonen dit ook hebben. Enkel jongens mogen hiermee spelen (of course …). De groep jongens wordt groter en groter als het nieuws zich verspreid dat wij staan te supporteren. Het is leuk. Ze proberen met de ene draaiende tol de andere te raken. Best wel moeilijk. Sommigen zijn écht professionals. Thong vertelt ons dat er in Laos kampioenschappen georganiseerd worden in dit spel. Misschien kan één van deze jongens uit zijn penibele situatie ontsnappen door dit spel. Wie zal het zeggen. Wanneer Nico voorspelt dat de jongen die altijd raakt schiet, nu eens zal missen en dit dan ook effectief grandioos gebeurt, ligt Fé in een deuk van het lachen. Twee meisjes kijken vanop de kant toe en zoeken contact. Nico speelt verstoppertje met hen. Ze vinden het hilarisch. Als we terug thuis zijn, is het bijna tijd voor het avondeten. Oma is de hele dag weg geweest en heeft slakken gevonden in een beekje. Ze worden gekookt en als delicatesse geserveerd bij de andere basisgerechten: rijst, pompoenscheuten en chili. Ze hebben deze keer ook een mand vol kruiden meegebracht. Deze worden heel fijn gehakt en met wat chili en een pijpajuintje in een bananenblad gestoomd boven het vuur. Ik weet al wat ik zal eten vanavond. En dan plotseling is er toch wat actie. De grootvader vindt dat het moedervarken zich wat mak gedraagt. Ze beweegt nog nauwelijks. Ze geven haar een vaccin maar Thong legt ons uit dat het niet het juiste is. Het is meer een preventief medicijn. Dit kan zelfs net omgekeerd werken bij een ziek varken. Ze zouden eigenlijk antibiotica moeten geven maar doen dit niet omdat het 12 euro kost. Ze geven hier eerder vaccins aan hun dieren dan aan hun kinderen vertelt hij. Ondanks campagnes van de overheid om kinderen te vaccineren doen ze dit hier niet. Bij het avondeten wacht ons nog een verrassing: er zijn niet alleen slakken maar ook vleermuis!! Ik pas maar Nico en Fé hebben de moed en voldoende nieuwsgierigheid om toch eens te proeven. Eén keer volstaat. Veel beentjes, weinig smaak maar doordat het gepimpt is met chili (zoals alles hier) is het vooral crispy en pikant. We doden alle inwendige beestjes met twee whisky’s die we terug geserveerd krijgen en sluiten af met thee uit vuile glazen. Ik zet mijn koplamp op, hang een spanbandje van boom naar boom om onze kleren op te hangen en probeer mij zo goed als mogelijk te wassen. Relatief proper kruip ik in bed. Veel drinken tijdens de avonduren doe ik ook niet want hier ’s nachts moeten opstaan om naar het toilet te gaan is niet echt een optie. We kruipen terug vroeg in bed. Ongelofelijk maar ik voel me moe (van wat eigenlijk? van de warmte en de vochtigheid alleen al, vermoed ik). Henk S (maar het had even goed Henk DW kunnen zijn) had mij voor deze reis nog een berichtje gestuurd met „Laos, laat (het) los”. Ik heb hier al vaak aan moeten denken. Loslaten en opnemen. Gulzig genieten van deze extreme ervaring. Ik voel me gelukkig als ik in bed lig en ben ook best fier op mijn gezin en de keuzes die we maken om dit te doen. Voor Fé is het een uitzonderlijke kans om haar wereldbeeld te verruimen. En ook voor ons uiteraard.