Beter dan Citizen Kane

Prachtige Wat in centrum LP

Kleine bamboebrug in LP

Interessant gesprek met Gerry

Als je moet bent moet je slapen

Water fun!

Pannenkoeken met gebakken bananen, een Laotiaanse groene thee en een milkshake als ontbijt op je terras aan de Mekong. Not bad. Ons hotelletje is eenvoudig maar het siert het personeel hoe proper ze alles houden en hoeveel moeite ze doen. Deze ochtend willen we gaan ontdekken waarom Luang Prabang (ooit de hoofdstad van Laos) door de UNESCO integraal is beschermd als werelderfgoed. Het is een bijzonder aangenaam stadje met kleine steegjes, veelal mooie huizen en veel ambachten maar vooral een stad van honderd wats (= tempels). De belangrijkste is de „gouden wat” die ooit het koninklijk paleis geweest is, gebouwd in 1570 voor de eerste koning van Laos. De gebouwen zijn er versierd met ingelegd gekleurd glas die allerlei taferelen uit het Boeddhisme en het dagelijkse leven uitbeelden. Het is bijzonder mooi allemaal. Voor ons drie de mooiste tempel die we tot nog toe al gezien hebben. Het is bovendien een nog erg actieve tempel. We zien een vrouw die zit te bidden terwijl ze een heel zwaar Buddha-Beeld probeert op te tillen (blijkbaar deel van het ritueel). Wat ook erg typerend is zijn de kleine bidbriefjes die je overal kan aantreffen. Mensen kiezen er eentje uit en gaan dan naar de tempel waar ze het vaak achter laten bij een beeldje. Ik zie ze ook altijd iets offeren: hetzij geld, hetzij bloemen of eten.

Deze ochtend was de temperatuur nog draaglijk maar ondertussen is hij weer flink opgelopen. We wandelen via het park aan de zijrivier richting bamboe-bridge als we aan de praat geraken met een Londenaar die al bijzonder veel gereisd heeft en overal in de wereld gewoond heeft. Hij komt regelmatig terug naar Laos. Het is voor hem één van de mooiste landen in de wereld. Hij heeft ondertussen veel contacten bij de monniken en geeft hen regelmatig Engelse les. Het is een bijzonder onderhoudende man die ons van alles vertelt. Families uit armere families laten hun zonen vaak vanaf de leeftijd van 10 jaar intreden omdat dat hun enige kans op onderwijs is. De jongens blijven dan tot aan hun achttiende monnik maar mogen uittreden wanneer ze dat willen. Ook voor hogere studies moet er veel betaald worden maar door hun manier van leven als monnik zijn ze vaak al gehard en kunnen ze veel werken. Hij heeft persoonlijk voorbeelden gekend van een advocaat en een kinderarts die allebei uit een heel arme familie afkomstig waren. Zelf was hij daar samen met drie Hmong jongeren (https://en.wikipedia.org/wiki/Hmong_people). De Hmong is een bergvolk uit Laos, China en Thailand. Hij geeft hen Engelse les omdat dit voor veel jongeren dé sleutel is tot betere jobs. Deze morgen hadden wij nog tegen elkaar gezegd dat Luang Prabang er bijzonder goed in slaagt om traditie en moderniteit te combineren (zelfs beter dan Brugge als je het mij vraagt!) en deze man (Gerry) vertelt ons precies hetzelfde. Ze zijn hier goed bezig in Luang Prabang! Toen hij hoorde dat we van Brugge waren, vertelde hij een heel verhaal over een vriend uit Izegem die hij ontmoet heeft op een reis naar Zuid-Afrika en waar hij nu nog altijd contact mee heeft: small world! De aanleiding van ons gesprek met hem was de bamboe-brug die door de regen helemaal verdwenen was. Hij legde uit dat er weliswaar verderop nog een bamboe-brug is maar dat diegene die aan de Mekong staat, de beroemde is. Echter, door de stijging van het water is hij helemaal meegesleurd. Voor de brug wordt een kleine tol gevraagd omdat ze hem dus elk jaar opnieuw moeten bouwen … Enfin, veel weetjes van een heel interessante man. Love it! Wij wandelen nog wat verder over het schiereiland dat Luang Prabang is en gaan dan lunchen in een restaurantje wat we gisteren gespot hadden. De Laotiaanse versie van Fifteen van Jamie Oliver: een restaurant waar kansarme jongeren opgeleid worden tot kelner of kok. Er heerst een heel prettige sfeer. Ze doen extreem hun best en het eten is dat ook bijzonder lekker. We kopen nog een travellers-riem voor Fé (zo ééntje waar je je geld kan insteken) gemaakt door de moeders van deze jongeren. Hartverwarmend allemaal. Blijkbaar hebben ze ook een zuster-organisatie in Cambodia met restaurants in Phnom Penh en Siem Reap. Ik neem alvast een visite-kaartje mee!

Morgen vertrekken we voor 5 dagen op trekking. Fé wil vandaag graag nog een keertje gaan zwemmen en wij kunnen haar geen ongelijk geven met dit weer. Even buiten Luang Prabang heb je een openlucht zwembad met diverse pools. Voor 3 euro mag je er heel de namiddag verblijven en cocktails drinken aan de poolbar. Ok, laat dat maar het plan zijn voor deze namiddag. Eerst gaan we nog even langs Tiger Trail, de organisatie waar we morgen mee gaan trekken om alles te verifiëren. Het ziet er allemaal heel ok en betrouwbaar uit. Bijzonder benieuwd! Het zwembad ligt zo’n 2 kilometer buiten de stad dus nemen we een tuktuk (een héél gamel exemplaar!). In een achterafstraatje worden we afgezet. Niks doet vermoeden dat er hier een zwembad is maar schijn bedriegt. Drie grote zwembaden met banden als speelaccessoires en een poolbar waar er heel de namiddag happy hour is. Het is naar Laotiaanse normen best wel modern maar voor ons een beetje vergane glorie. Ach, Fé (en Nico) amuseren zich in het water. Zelf heb ik genoeg aan een frisse duik en installeer ik me in de zetel. Iets na vijven gaan we terug richting ons hotel. De backpacks voor morgen moeten nog gemaakt worden: zo light mogelijk … tja, maar je gaat ook wel naar heel primitieve omstandigheden dus willen we toch ook wat voorzorgen meenemen. Het lukt ons uiteindelijk om alles in één grote en één dagrugzak te krijgen.

We hadden deze ochtend vlakbij de grote gouden Wat een hotel gezien waar je elke avond naar een film over Laos kan gaan kijken. Geen gewone film: ééntje uit 1929, CHANG, de laatste grote „stomme” film van de twee cineasten die daarna in de jaren dertig King Kong gemaakt hebben. Die mannen hebben 18 maanden hier in de buurt van Luang Prabang bij een stam gewoond en met 2 camera’s (van 30 kg en 50 kg) beeldmateriaal verzameld waar ze dan een documentaire met verhaalplot van gemaakt hebben. De acteurs zijn de locals en de dieren uit de jungle (tijgers, bruine beren, luipaarden, olifanten). Het is gewoon een meesterwerk. Blijkbaar is de film ook meer dan zestig jaar „vergeten en verloren” geweest. Wat een geluk dat iemand deze terug heeft opgevist want voor mij kan hij naast de legendarische Citizen Kane gaan staan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Chang in de jaren dertig een uitzonderlijk cinema-succes was in de US. Heel fijn dat we dit hier hebben kunnen zien. Ondertussen is de avond gevallen over de stad. De lucht is heel helder (veel sterren!!). We eten nog een hapje op een terras langs de rivier. Het blijft meer dan dertig graden maar het is wel heel aangenaam. Google zegt ons dat het heel het weekend droog zal zijn (en Google weet altijd alles). Dat belooft voor de trekking. Het is ruim 22u als we in ons bed kruipen. Morgen en de komende dagen zijn best wel spannend. Mijn Macbook gaat niet mee op trekking dus wordt het 5 dagen krabbelen in een schriftje.