Weg? Weg!

De dépanneurs van dienst...

Typisch Laotiaans landschap

Mighty Mekong

Heerlijke pannenoekjes

Eenvoudigste hotel, beste ontbijt: een stukje frans brood met scrambled eggs en een lekkere kop koffie. Onze chauffeur zou om 9u komen dus we hadden alle tijd. Om vijf voor half negen zegt Nico nog al lachend „ons busje is daar al!”. Yeah right. Bleek dus te kloppen. Snel nog even tanden poetsen, rugzakken ophijsen en ons installeren in de mini-bus. Minder comfortabele zetels dan gisteren maar we zitten wel weer met z’n drieën op een rij met in het extra hangpad ruimte voor Nico zijn lange benen. We settelen ons voor een tripje van 4u. Bij de eerste stop na anderhalf uur, willen Fé en ik naar toilet … aaaahhrrr, die Laotiaanse toiletten zijn écht horrible. Weer geen toiletpapier en zo’n systeem waar je moet gaan opstaan. We hebben ons lesje geleerd en nemen nu zelf ons papier mee. De rit gaat vlot. Er is een nieuwe weg aangelegd tussen Vang Vien en Luang Prabang waardoor de reis met 2u ingekort wordt (van 6u naar 4u), toch wel een goeie zaak. Dachten we … tot de weg plots weg was! Een grondverschuiving als gevolg van de regenbuien van gisteren zorgt ervoor dat er geen doorkomen meer aan is: grote steenbrokken en modder versperren elke doorgang. Dit moet toch allemaal nog redelijk recent gebeurd zijn want nergens staat iets aangeduid. Er is wel al een kraan ter plaatse (van de wegwerkers iets verderop) maar die wordt momenteel ingezet om de gestrande vrachtwagens en busjes over een stijl modderig stuk langs de ravijn te loodsen om zo de versperde weg af te snijden. Dit lijkt ons een heel hachelijke zaak. Er is overal mist, de modder is super glad en ons busje is volgeladen. Onze chauffeur lijkt echter vastberaden. Hij gaat eerst eens goed voelen aan de modder en waagt het er dan op: full-speed naar boven. Hij verbrandt écht z’n motor bijna door in eerste versnelling te rijden. Pas als hij door heeft dat hij beter schakelt lijkt het wat beter te gaan. Oef! We zijn erover!! Aan de ene kant ben ik blij dat onze chauffeur dit heeft aangedurfd maar aan de andere kant moet ik toch ook toegeven dat het misschien wel onverantwoord was. De andere busjes stonden daar en keken naar ons … Het ergste leek voorbij. Een beetje verder was er echter opnieuw een heel stijl stuk en vooral veel modder. We geraakten niet boven, meer nog: we gleden (!!) achteruit naar beneden. Nico en een Indonesische jongen springen uit de bus en gaan op zoek naar grote stenen om achter de wielen te leggen zodat we op z’n minst blijven stil staan. Zot gewoon! De chauffeur bleef maar proberen om terug aan te zetten maar kreeg geen grip op de baan. Nico maakt hem duidelijk dat hij ook weet hoe hij een bus moet besturen en dat het beter is dat hij op de keien naast de weg manoeuvreert. Zo gezegd, zo gedaan en daar gaan we terug! Ik moet zeggen dat ik de rest van de rit op het puntje van mijn stoel heb doorgebracht en ik was duidelijk niet de enige aan het applaus te horen toen Nico en de Indonesische jongen terug in de bus stapten. Blij dat we dit nog kunnen vertellen.

We komen uiteindelijk met een klein uur vertraging in Luang Prabang aan. Het busstation is nog zo’n 4 km van het stadscentrum. Dat hebben ze economisch gezien goed bekeken want nu moet iedereen wel een tuktuk nemen om naar zijn hotel te gaan. We worden afgezet bij Villa Pan Luang, krijgen een welkomstdrankje maar dan komt de manager vertellen dat er een paar dingen in het honderd gelopen zijn en hij overboekt is. Hij biedt ons echter een kamer aan in het hotel van zijn broer. Nog dichter bij het stadscentrum en aan dezelfde prijs. Een tuktuk brengt ons daarheen. Het hotel is gelegen aan de Mekong. De kamer is netjes zonder meer en we hebben een grote douche! Meer hebben we niet nodig. Het is bloedheet hier. Naar ons aanvoelen, het warmste wat ooit gehad hebben op deze reis. Omdat we behalve chips en onze dagelijkse magnum nog niks deftig gegeten hebben deze middag, gaan we eerst lunchen (ook al is het ondertussen half vier). Een restaurant met terras met uitzicht op de Mekong waar ze noedels en gebakken groenten met rijst verkopen lijkt ons prima. Het uitzicht is fenomenaal maar man man man wat is het heet. Gewoon stilzitten op je stoel en het water druipt van je af! We bestellen diverse drankjes (Lao Beer, spuitwater, 7up, …) zodat we meer dan 2 liter uitdrinken samen. Omdat het gewoon te warm is om een voet te verzetten, gaan we in op een voorstel dat ze in het hotel al gesuggereerd hadden: een boottocht op de Mekong om de zonsondergang te bewonderen! Met een prachtige houten boot varen we zo’n twee uur aan een heel gezapig tempo over deze brede iconische rivier. We zien vissers en vrachtvervoer, allemaal met longtailboten en we bewonderen de wilde vegetatie en de prachtige bergen. Het weer is brutaal vandaag want er komen donkere onweerswolken opzetten. Toch komen we ervan af met maar een paar druppels. Tegen de avond, als de zon ondergaat, wordt het gelukkig een pak koeler en dus draaglijker. We krijgen nog een mojito van de kapitein en eten een kippenbrochette die ze aan boord gegrild hebben. Na de boottocht gaan we ons verfrissen op de kamer om dan nog even over de mooie avondmarkt te wandelen. In tegenstelling tot Vientiane hier geen brol maar wel mooie handgemaakte spullen van locals. Een goed georganiseerde sfeervolle markt. We kopen een tweetal boeken om cadeau te geven aan de Akha-people waar we overmorgen naar toe trekken maar meer kunnen we niet kopen gezien onze beperkte inhoud van de rugzakken. Op de markt doen we ons nog tegoed aan een pannenkoek en een soort poffertjes van gebakken kokosrijst met room (heel lekker!). Fé eet nog een stokbrood met tonijn (waar we wijselijk de tomaten en sla uithalen … pfff, ik denk dat ik thuis een hele week rauwkost zal eten. Zo jammer dat je hier geen koude rauwe dingen mag eten als Westerling. We weten dat we hier geen risico moeten in nemen want zelfs met al onze voorzichtigheid hebben we al allemaal kleine darmsignaaltjes gekregen, zonder echt ziek te zijn weliswaar).

Nico is moe en wil graag vroeg in bed. Fé en ik willen wel eens weten wat een Laotiaanse massage is en hoeveel deze verschilt van een Thaise. Ik kan jullie zeggen: het is in geen wegen en velden te vergelijken! Gail en Tonk zijn onze masseuses van dienst. We zullen het geweten hebben: twee supersterke vrouwen die zich met heel hun lichaam op dat van ons gooien (soms letterlijk!). Het doet ontzettend deugd maar ik heb bij momenten de slappe lach van de pijn/deugd. Ik vind zo’n slappe massages nooit iets maar dit overtreft écht alles qua bruutheid en hardheid. En toch doet het vreselijk veel deugd. Het is wel vreemd dat ze in het begin niet vragen of je ergens klachten hebt want dit lijkt bij momenten meer chiropractie dan massage. Hilarisch goed en onvergetelijk! We waren er helemaal WEG van!